به همسرم

يک بار
معصوم بودي
و در من نگاهت را ريختي
و بعد آويخته شدي به زندگي ام .
دوست دارم اين وزن حضورت را
هر صبح که بر مي خيزم
هر لحظه اي که وجود دارم و وجود داري در من
من هاي بي دريغ ات را که مي بخشي
و بخشش هاي بي سئوالت را که نثار مي کني
من با بزرگي تو ، بزرگ مي شوم
و زندگي ما شکل مي گيرد .
شکوفه از کنار سفره ما جان مي گيرد ،گل مي دهد
با ما ،
بهار ، جايي براي رفتن دارد...

مارسل پروست

بارون درخت‌نشین

توفان در مرداب

مونته‌دیدیو: کوه خدا

شرم

مادام بوواري

تقسیم

آب بابا ارباب

خوشی‌ها و روزها

طرف خانه‌ی سوان

در سایه‌ی دوشیزگان شکوفا

فقط اين اسامي بود که منو ياد مهدي سحابي مي انداخت؟

شين - واو

دارم به سالگردگي* آن روزها نزديک مي شوم . اين روزهاي سال گذشته که حرف اول نام خانوادگي من داشت از شين به واو تغيير مي کرد

مي نويسم.

دفترچه سيمي و روانويس با نوک گرد قلمبه مشکي خريدم ! اومدم هي مي نويسم خودم رو . مي بينم اگه صفحه را رو جدا کنم ، بدهم کسي بخواندشان ، فکر مي کند هر کدام از اين "ندا " ها ، يک شخص متفاوت است و هيچ کدامشان هم به ديگري ربطي ندارد

روز مهندس

.امروز پنج اسفنده! روز مهندس
!پس روزم مبارک

الآن مطمئن باشم که همه متوجه شدن که من مهندس ام؟-

آن خانه را يادت هست در خيابان دوم اهواز ؟آن پنجره قهوه اي رنگ! ديوارهاي خاکي ! آن خانه اي را که خانه من نخواهد شد ، يادت هست؟

خب بعضي وقت ها هم اينطور مي شود ، سرگردان مي شوي و مي چرخي .مي ايستي ، مي بيني خودت را باد برده است

هنوز خيلي وقت ها با رنگ ها بازي مي کنم . تاب نمي آورم . قلم موها را برمي دارم ، طرح مي زنم ، بوم را از سفيدي اش دور مي کنم ، مثل خودم که خيلي وقت است دور شده ام

يادم رفته بود برايت شکلات تلخ درست کنم . يادم رفته بود وقتي تو بيدار مي شوي ، پاييز است و هنوز صداي زنگ تلفني را که تو پشت آني ، نمي شناسم

بعد از آن روزها هي مي رفتم در کتابخانه ام مي گشتم ، کتابهايم را ورق مي زدم ، جايي نوشته بود : " منتظر چشمان سرمه اي اش بودم. " بعد يادم آمد وقتي اين را نوشتي و به دستم رساندي که لباس سورمه اي را پوشيده بودم و تو گفته بودي : " نوري سورمه اي رنگ در چشم هايت مي درخشد. " و اين را وقتي گفته بودي که من ديگر آن کتاب ها را نمي خواندم ، فقط در کتابخانه ام نگه مي داشتم . درست مثل خودم که تکه تکه هايم را هميشه در گوشه هاي آرشيو روح ام نگه مي دارم

لي لي

لي لي کودکانه آن روزها

لي لي مستانه اين روزها

باران

بعضي روزها ، باران هم که نيايد ، باراني مي شوم ، رنگين کمان هم مي بينم

کلهر و کوير

آقاي کلهر ،کوير با سوز کمانچه اي که مي نوازيد ، کوير تر مي شود انگار، غريب تر

در راه خانه

...بايد نوشته اي باشد ،راهي،نامه اي ،آغوشي ،اصلي

جايي به دنيا مي آييم

جايي بالغ مي شويم

جايي " خود " هايمان مي شويم

فرزند روياهايمان هستيم

فرزند خاطراتمان

فرزندي که بيگانگي نمي يابد

"آشنا " مي مانيم و "همراه

تقديم به اعلي حضرت براي دغدغه هايش براي آمدن به خانه

همان شهر بود

همان قفس

همان خيابان

شبيه هيچ وقت نبود

شبيه هيچ کدام از ما

من از شهر رفته بودم

پاييز بود و کلاغ بي تاب

وقت خوب

تاريخ امروز : هفت - هفت - هزار و سيصد و هشتاد و هفت

!از اينکه امروز به اين تاريخ توجه کردم ، خوشحالم

...

.پي نوشت يک: اين پست جناب بايرام را از دست ندهيد

:پي نوشت دو:فکر کن يک نفر* اين را برايت بنويسد
، در بند همان چند طره‌ام که بی‌هوا می‌ريزد روي صورتت
. در بند لبخندی که هيچ‌وقت از صورتت پاک نمی‌شود
در بند سرخی جانت، آرامش نگاهت؛
. در بند دوست داشتنت
ميرزا پيکوفسکي*

خواب تو

دي شب بود ، خوابت را مي ديدم

!اين روزها هي بين رفتن و نرفتن ام

دلم آشوب مي شود گاهي

مي خندد گاهي بيشتر

دي شب بود ، خوابت را مي ديدم

...باد مي آمد

-فنجان سورمه اي -جهيزيه موروثي خانواده ما

با صداي شکستن اش ، از خواب تو را ديدن ، بيدارم کرد

گمشده

يک عدد دل
پر از ستاره پر از باران پر از برگ پر از آواز
......پيدا شده است ، با دادن نشاني دقيق

نداي خوشحال

از اينکه هر روز توي زندگي من يه روز جديد و خاص و متفاوت با روز قبل و بعدشه خوشحالم . از اين که هنوز يه عالمه کار براي انجام دادن دارم ، خوشحالم. از اين که هيچ وقت براي هيچ کاري و هيچ آرزويي دير نيست ، خوشحالم .از اينکه هرروز از يک مسير متفاوت مي روم سرکار و از يک مسير متفاوت بر مي گردم ، خوشحالم . از اينکه از شبانه روز ، 17 ساعتشو بيدارم و فعال ، خوشحالم . از اينکه با عشق آشپزي مي کنم ، خوشحالم .از اينکه براي دلم خودم تصميم مي گيرم ، خوشحالم .از اينکه هنوز مي روم خريد و بعد هم با خستگي از شام خوردن بيرون، لذت مي برم ، خوشحالم.از اينکه ديروز توي متروي شلوغ که هيچ کس نمي تونست تکون بخوره ، من با موزيک آي پادم مي رقصيدم ، خوشحالم .